P
O S T A N O W I E NI E
Na
podstawie art. 216 i art. 14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8,
poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu pisemnego wniosku znak xyz z dnia
03.11.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 12.01.2006 r.) uzupełnionego
pismem znak xyz z dnia 07.04.2006 r. o udzielenie pisemnej
interpretacji przepisów prawa podatkowego co do zakresu i sposobu
zastosowania ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i
usług w sprawie klasyfikacji samochodów ciężarowych posiadających
świadectwo homologacji typu wyposażonych w części ładunkowej w
składane siedzenia (ławki) i możliwości odliczenia podatku VAT -
stwierdzam, że stanowisko Wnioskującego jest prawidłowe.
U
Z A S A D N I E N I E
W
dniu 12.01.2006 r. do Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego wpłynął
do rozpatrzenia zgodnie z właściwością miejscową wniosek Spółki
skierowany do Ministerstwa Finansów o udzielenie pisemnej
interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w
indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie
podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem
administracyjnym.
Z
przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka sprzedaje
pojazdy marki FS LUBLIN. Pojazdy te w części ładunkowej posiadają
składane siedzenia (ławki boczne) przymocowane do ścian bocznych
pojazdu, które umożliwiają okazjonalny przewóz osób w pozycji
bokiem do kierunku jazdy. Przewóz osób nie wyklucza możliwości
przewozu ładunków.
Samochody te posiadają świadectwo homologacji typu jako pojazdy ciężarowe
o podrodzaju van wydane na podstawie obowiązujących przepisów w
sprawie homologacji pojazdów samochodowych i przyczep oraz w
sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego
wyposażenia.
W opinii diagnostów umieszczenie w części ładunkowej ławek
stanowi dodatkowy rząd siedzeń.
W
związku z powyższym Wnioskujący prosi o jednoznaczne
stwierdzenie, czy pojazdy te w rozumieniu zapisów ustawy o podatku
od towarów i usług (art. 86 ust. 4) mogą być klasyfikowane jako
z jednym rzędem siedzeń i w związku z tym podlegać pełnemu
odliczeniu VAT?
W
ocenie Wnioskującego, w przedmiotowej sprawie pojazdy, które mają
standardowe rzędy siedzeń oddzielone od części ładunkowej a
dodatkowo wyposażone są w siedzenia składane (ławki) wzdłuż
bocznych części nadwozia pojazdu mogą korzystać z pełnego
odliczenia VAT o ile spełniają wymagania ustawy zawarte w art. 86
ust. 4 pkt 1 i 2. Przyjęcie, że są to kolejne rzędy siedzeń
jest zdaniem Wnioskującego nieuprawnioną interpretacją obowiązujących
w tej mierze przepisów, w swojej konsekwencji szkodliwą dla
podatnika. Ustawodawca bowiem nie uwzględnił w treści przepisu
sytuacji, gdy pojazd posiada boczne siedzenia składane (ławki) w
przestrzeni ładunkowej. W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskujący
odwołuje się do definicji ?siedzenia? i ?siedzenia składanego?
zawartej w regulaminie nr 17 Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ,
stanowiącym załącznik do porozumienia dotyczącego przyjęcia
jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia
i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz
wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych
wymagań określający jednolite przepisy dotyczące homologacji
pojazdów w zakresie siedzeń, ich punktów kotwiczenia oraz zagłówków
(E/ECE/324, E/ECE/TRANS/505 Rev. 1/Add.16/Rev.4 z 31 lipca 2002 r.).
Na mocy Oświadczenia Rządowego z dnia 10 lutego 2004 r. (Dz. U. Nr
112, poz. 1185) Polska jest związana treścią powyższego
Regulaminu. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z
dnia 30 grudnia 2003 r. w sprawie homologacji pojazdów
samochodowych i przyczep (Dz. U. z 2004 r. Nr 5, poz. 30) stanowi on
podstawę do wydania przez Ministra świadectwa homologacji dla
przedmiotu wyposażenia lub części pojazdu (§ 5 ust. 1).
Zgodnie z definicjami podanymi w pkt 2.3 oraz 2.9 Regulaminu- termin
?siedzenie? oznacza zespół, który może ale nie musi być
integralną częścią struktury pojazdu, przeznaczony do siedzenia
dla jednej dorosłej osoby. Określenie to obejmuje siedzenie
indywidualne lub część siedzenia kanapowego przeznaczoną do
siedzenia dla jednej osoby. Natomiast termin ?siedzenie składane?
oznacza siedzenie dodatkowe przewidziane do wyjątkowego użycia, które
normalnie jest złożone. Zgodnie z powyższym, siedzenie składane
przeznaczone jest tylko do wyjątkowego użycia i jego zamontowanie
nie powinno stanowić przesłanki do uznania, że przestrzeń w której
jest zamontowane traci walor przestrzeni przeznaczonej do przewozu
ładunków oddzielonej ścianą lub trwałą przegrodą.
W
przedstawionym w w/w piśmie stanie faktycznym organ podziela
stanowisko Podatnika.
Zgodnie
z postanowieniami art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług
w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do
wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w
art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o
kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust.
4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Z treści art. 86 ust. 3 cyt. ustawy wynika, że w przypadku nabycia
samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę
podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze
lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego
nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów
dla której podatnikiem jest ich nabywca- nie więcej jednak niż
6.000 zł. Przy czym przepis ust. 3 nie dotyczy w myśl ust. 4 cyt.
art. 86:
1)
pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który
oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą
lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów
prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2) pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń,
które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków
ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części
przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od
najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić
pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a
sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości
pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu
poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną
krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części
pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii
poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej
szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi
podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3) pojazdów samochodowych, które mają otwartą część
przeznaczoną do przewozu ładunków;
4) pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i
nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie
oddzielne elementy pojazdu;
5)
pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w
rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach
wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
6) pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu
co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą- jeżeli z dokumentów
wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie
przeznaczenie;
7) przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
a) odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
b) oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na
podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o
podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika
przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie
krótszy niż sześć miesięcy.
Spełnienie
wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1- 4
stwierdza się jak mówi ust. 5 cyt. art. 86 na podstawie
dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową
stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym
przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego
właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.
Jak wynika z powołanych powyżej przepisów dla stwierdzenia, że
pojazdy samochodowe określone w pkt 1- 4 art. 86 spełniają
wymagania do uznania je za pojazdy samochodowe przy nabyciu których
podatnik ma prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego
wymagane są dwa dokumenty:
-
zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów
(po dokonaniu dodatkowego badania technicznego),
- dowód rejestracyjny pojazdu (zawierający właściwą adnotację
o spełnieniu tych wymagań).
Ograniczenia zawarte w art. 86 ust. 3 nie dotyczą jednak podatników
u których przedmiotem działalności jest odprzedaż lub oddanie w
odpłatne używanie tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy,
leasingu lub innych umów o podobnym charakterze pod warunkiem, że
samochody te są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do
wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.
W
świetle przedstawionych unormowań prawnych należy stwierdzić , iż
Spółka prowadząc działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży
hurtowej pojazdów samochodowych ma prawo do obniżenia podatku należnego
o cały podatek naliczony zawarty w fakturach z tytułu nabycia
towarów i usług związanych z tą sprzedażą.
Prawo
do odliczenia w całości podatku naliczonego przez nabywców
przedmiotowych pojazdów, którzy nie prowadzą działalności
wymienionej w pkt 7 ust. 4 cyt. art. 86 można oceniać na podstawie
treści zawartej w ww. dokumentach tj. zaświadczeniu i dowodzie
rejestracyjnym. Zapytanie w tym zakresie winni złożyć
zainteresowani tym prawem nabywcy pojazdów.
Udzielona
interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez
Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania
niniejszego postanowienia.
Zgodnie
z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja
nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta,
natomiast jest wiążąca dla organów podatkowych i organów
kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy - do czasu jej
zmiany albo uchylenia.
Na
niniejsze postanowienie zgodnie z art. 236 w związku z art. 14a §
4 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do
Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika
Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od dnia
jego doręczenia.
Zażalenie
od postanowienia organu podatkowego powinno zawierać zarzuty
przeciwko postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego
przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie
(art. 222 oraz 239 Ordynacji podatkowej).